بسته بندی پایدار

به‌جای تلاش برای بازیابی و پردازش بسته‌بندی‌های پلاستیکی که بازیافت آنها سخت است، زمان آن رسیده است که درباره چرایی ساخت و نحوه استفاده از آن تجدید نظر کنیم.

فرض کنید با ماشین کوچک خود از خانه حومه شهر خود به شهر مجاور رفت و آمد می کنید. از آنجایی که رفت و آمد گران است، شما با سه دوست همراه می شوید که به پرداخت هزینه بنزین، پارکینگ، عوارض و نگهداری معمول کمک می کنند.

یک روز، یکی از همسایه‌ها تماس می‌گیرد و می‌گوید که می‌تواند هر روز از یک سواری برای رفت و آمد به شهر استفاده کند، زیرا شرکت اتوبوس مسیری را که او معمولاً به سر کار می‌رود لغو کرده است. او نمی تواند به اندازه دیگران بپردازد، اما او کمک می کند تا بنزین، عوارض و پارکینگ را پوشش دهد. شما و مسافرانی که به طور کامل پرداخت می کنند، با اکراه موافق هستید. در یک ماشین کوچک مناسب است، اما قابل انجام است.

همسایه دیگری با شما تماس می گیرد. او شنیده است که شما هم ممکن است برای او جا داشته باشید. متأسفانه، او شغل خود را از دست داده و به دنبال کار است و تنها می تواند بخش کوچکی از توان مالی دیگران را بپردازد. او مطمئن است که کار پیدا خواهد کرد و سپس می تواند سهم خود را بپردازد.

حالا واقعاً، واقعاً در ماشین تنگ است. بعلاوه، به زودی مشخص می شود که این زن برای یافتن شغل مشکل دارد. پس از چند ماه، چهار نفر اولیه از ناراحتی فیزیکی و مالی مرتبط با دو نفر اضافی ناامید می‌شوند.

در یک نقطه چیزی باید بدهد. به آخرین سوارکار گفته می شود که دیگر نمی تواند سوار شود و از پنجمین سوار خواسته می شود که سهم منصفانه خود را بپردازد یا خود را برای رفتن آماده کند.

حالا بیایید به بازیافت فکر کنیم.

پنجاه سال پیش، بازیافت آغاز شد، زیرا بازیافت روزنامه ها و قوطی های فلزی مقرون به صرفه بود. ظروف راه راه قدیمی (OCC) اغلب در مکان های خرده فروشی بازیافت می شدند. هنگامی که بسته بندی پلاستیکی به وجود آمد، به سیستم های مسکونی موجود متصل شد. کارها بسیار ناکارآمد و پیچیده شدند. قول ها و اطمینان هایی داده شد، اما تنها دو ماده، پلی اتیلن با چگالی بالا (HDPE) و پلی اتیلن ترفتالات (PET) شروع به کاهش وزن خود کردند یا به این کار نزدیک شدند. و در حالی که پلی اتیلن با چگالی کم (LDPE)، پلی پروپیلن (PP) و پلی استایرن (PS) داستان های عملکردی قوی برای گفتن دارند، آنها نتوانسته اند به سطح موفقیت بازیافت مورد نیاز برای جبران آلودگی و مشکلات لجستیکی دست یابند. به فرآیند اضافه شده است.

این همان چیزی است که پیمان پلاستیک ایالات متحده، انجمن بازیافت‌کنندگان پلاستیک (APR) و سایر شرکت‌های عضو اکنون با اعلامیه اخیر خود نشان می‌دهند که مواد بسته‌بندی پلاستیکی «مشکل» (مانند PS)، محصولات (کارد و چنگال پلاستیکی) را حذف خواهند کرد. و مواد افزودنی تا سال ۲۰۲۵٫ مردم (یا حداقل بخشی از آن) خواستار کاهش یا حذف کاربردهای پلاستیکی یکبار مصرف غیرقابل بازیافت هستند. جامعه بازیافت از جمع آوری، دسته بندی و حذف این اقلام از جریان پردازش خود خسته شده است. و شرکت‌های کالاهای بسته‌بندی مصرفی (CPG) دیگر نمی‌توانند از استفاده از این مواد – صرف نظر از اینکه چقدر قوی، سبک یا ارزان هستند – برای مصرف‌کنندگان پشتیبانی کنند.

چه کسی می تواند آنها را سرزنش کند؟ رشد کمی در بازیافت مکانیکی بسته‌بندی‌های پلاستیکی برای سال‌های متمادی وجود داشته است، عمدتاً به این دلیل که قوانین اضافی مربوط به قبض بطری متوقف شده است. بازیافت غیر مکانیکی (یعنی شیمیایی، پیشرفته یا مولکولی) هنوز قادر به کارایی مقیاس پذیر نیست. بسیاری از تعهدات بزرگ مربوط به ۲۵ درصد استفاده بازیافتی پس از مصرف (PCR) تا سال ۲۰۲۵ نیز احتمالاً متوقف خواهند شد.

با توجه به منشور آن برای افزایش نرخ بازیافت، پیمان و اعضای آن چه انتخابی داشتند؟ شورای شیمی آمریکا (ACC)، انجمن صنعت پلاستیک (PLASTICS)، انجمن بسته‌بندی انعطاف‌پذیر، مؤسسه بسته‌بندی خدمات غذایی، و دیگران می‌توانند هرچه می‌خواهند در این پیمان فریاد بزنند، اما آنها فقط پیام‌رسان را شلیک می‌کنند.

این انجمن ها باید در مورد چیزی فکر کنند که رئیس جهانی بسته بندی کوکاکولا زمانی به من گفت: «ما در تجارت بسته بندی نیستیم. ما در تجارت نوشیدنی هستیم. زمانی که شیشه برتری خود را ثابت کرد، از شیشه دور شدیم و وارد PET شدیم. وقتی چیز بهتری پیش بیاید، احتمالاً دوباره عوض می‌شویم.»

وقت آن رسیده است که این انجمن های تجاری و مواد تولید کننده و تبدیل اعضای آن ها به آینه نگاه کنند. همانطور که والت کلی در پوستر روز زمین پوگو در سال ۱۹۷۰ نوشت، “ما با دشمن ملاقات کرده ایم و او ماست.”

منبع: پلاستیک تودی